Dag 23 | zondag 23 oktober| Schiphol – Den Bosch

Als we nog maar een goed twee uur hoeven te vliegen, starten we de derde film. Tom & Jerry and the Wizard of Oz, maar na een minuut of tien zetten we hem al af. Niet onze humor. We lezen nog wat en dan vliegen we boven Ierland. We krijgen nog een ontbijtje, al stelt deze niet veel voor. Daarna is de daling alweer ingezet. Nog maar een uurtje en dan zijn staan we weer met onze voeten in Nederland. In Amerika is het nu ook na 12 uur, dus voor ons is het nu officieel zondag! Het is nog erg donker buiten, maar zien wel in de verte Schiphol liggen. In plaats van de oorspronkelijke landingstijd van 07.45 uur, landen we om 07.08 uur. We stappen uit en moeten dan aansluiten in een enorme rij voor de douane. Ondertussen belt mijn moeder dat ze ook gearriveerd zijn. Na de douane lopen we naar afhaalband voor de koffers. Het duurt erg lang voordat de koffers er zijn. Voor ons op dezelfde band komen eerst de koffers uit Singapore. Na een goed half uurtje hebben we eindelijk onze koffers en lopen we naar de aankomsthal. We worden warm ontvangen door mijn ouders en lopen direct door naar Starbucks en de Albert Heijn. Bij de ene halen we koffie en bij de ander kopen we croissantjes. Even lekker rustig ontbijten. Na een uur lopen we naar de auto. Erg leuk dat we opgehaald worden door mijn ouders, want nu komen we ook langs het kattenpension waar onze Oliver en Tibbe zitten. Kunnen we die meteen ophalen!

En om half 11 zijn we weer thuis in ons vertrouwde appartementje in Den Bosch. We zijn enorm moe, maar willen niet toegeven aan onze jetlag. Helaas lukt dat niet helemaal. Rond 14.00 uur vallen we voor twee uurtjes in slaap. Verder vermaken we de dag met de was en de TV. We moeten veel programma’s terugkijken, dus dat houdt ons verder wel wakker.

Statistieken:

• 2200 km gereden
• 9 pretparken
• 3 waterparken
• 27 achtbanen (11 nieuw)

Dag 22 | zaterdag 22 oktober| Fort Lauderdale – Miami – Newark NYC – Schiphol

Al om zes uur gaat de wekker! Welke idioot heeft dat bedacht om zo vroeg op te staan? Ohja, ikzelf… We kleden ons snel aan en de koffers stallen we in de auto. De planning is dat we rond kwart over 8 bij de Car Rental Return zijn. We zijn al ingecheckt bij Continental, dus gelukkig hoeven we niet drie uur van te voren aanwezig te zijn. Maar omdat het terrein van de autohuur niet bij het vliegveld zit, maar iets daarbuiten, zullen we toch redelijk op tijd moeten vertrekken.

We besluiten om pas te ontbijten op het vliegveld zelf, zodat we daar in de ochtend ook geen tijd mee verliezen. We lezen nog even snel wat mailtjes en checken dan uit. Kwart over 7 zitten we in de auto. Tom Tom geeft aan dat het een minuut of 35 rijden is. Oh, tijd genoeg! We besluiten hierdoor om ook nog even naar de Walmart op de route te gaan. We bedachten ons nog net op tijd dat we wat spullen voor thuis mee willen nemen. Na 20 minuten geeft de Tom Tom aan dat we er zijn, maar we zien geen Walmart. Dat is raar… Dan stellen we een andere Walmart in welke een kilometer of 3 verder zit. En daar zit er wel één. Overal staan borden dat men hier niet mag parkeren voor het stadion ernaast, het Sun Life Stadion. Blijkbaar is er die dag iets te doen daar, aangezien er behoorlijk veel waarschuwingen staan en ook politie op de uitkijk staat.

We kopen de spullen welke op ons lijstje staan en zijn dan alweer snel op weg naar het vliegveld. Na een goed kwartiertje rijden komen we aan bij Alamo Car Rental Return. WE rijden de garage in en ineens: ‘ping!’ Gaat het lampje van de benzine branden. Dat is een fijn gevoel. We hebben tenslotte het GOLD-pakket bij Alamo, waardoor we de auto zo leeg mogelijk in moeten leven. Dat is ons dus gelukt! We krijgen aanwijzingen van de Alamomedewerker waar we de auto moeten parkeren en halen dan snel onze spullen uit de auto. De net aangekochte spullen bij Walmart stoppen we in de koffer (niet in de handbagage, want er zitten ook wat flessen met saus bij. En deze mogen natuurlijk niet in de handbagage!) Dan lopen we naar de opstapplaats voor de automatische metro welke ons naar het vliegveld zelf brengt. Leuk ritje!

Dan is het even zoeken waar we moeten inchecken. We moeten bij G zijn, maar als we daar doorheen willen lopen, blijkt dit al de douane te zijn. De vrouw verwijst ons naar de balies links en we zien dan inderdaad een paar balies van Continental. Erg onduidelijk aangegeven, aangezien er op de TV’s alleen maar G14 staat en verder geen verwijsborden naar de incheckbalies. Er staat een kleine rij en we zijn in 5 minuten aan de beurt. We zijn even bang dat we de extra tas handbagage niet mee mogen nemen, maar hierover wordt niets gezegd. Mooi! Na het inchecken bekijken we de plattegrond met ontbijtgelegenheden. Er staat wel een restaurant waar ze sushi verkopen, maar dit blijkt helemaal aan de andere kant van het vliegveld te zijn. Toch hebben we best zin in wat sushi op de vroege ochtend. We sjouwen met onze handbagage door de hal. Als we bij de sushi zijn, blijkt deze nog dicht te zijn. Helaas. Onderweg zijn we wel wat andere lekkere broodjeszaken tegengekomen, maar we besluiten om alvast door de douane te gaan en dan achter de douane wat te gaan eten. Voor hetzelfde geld is het zo meteen enorm druk en moeten we haasten. We zitten liever alvast achter de douane, zodat we rustig kunnen ontbijten. Bij de douane is het enorm rustig. Nog nooit meegemaakt, maar we kunnen gewoon op ons gemakje alles in het bakje leggen. Maar dan wordt de rugzak en Martijns jas apart gelegd. Blijkbaar vinden zij er iets verdachts in. Wij peinzen ons suf wat er dan voor verdachts in de jas of rugzak zou kunnen zitten. Alle vloeistoffen zitten toch in de koffer, toch? Martijn mag aan de zijkant de tas open maken zodat de douane alles kan bekijken. De jas en rugzak worden weer door het röntgen apparaat gehaald en wederom wordt er van alles bekeken. Nog een keer door het apparaat en dan krijgen we de spullen terug en mogen we doorlopen. Geen idee wat men uiteindelijk zag, maar het is goedgekeurd, dus we lopen weer verder.

We kijken wat rond voor wat ontbijt, maar dat valt tegen! Er is wel een tentje met wat broodjes, maar daarnaast zit Pizza Hut. Hier hebben ze net zo’n zelfde soort ontbijtbroodjes als bij de Mac Donalds. Broodje met ei en bacon. Dat lijkt ons wel lekker. We bestellen er ook wat hashbrowns bij, maar dit blijken ze nog niet te serveren. Wat kaasbroodjes dan? Nee, ook dat niet. Ze hebben eigenlijk alleen maar de broodjes met ei. We bestellen er ieder twee, maar dit blijken enorm kleine broodjes te zijn. Totaal niet hetzelfde als bij Mac Donalds, terwijl ze op het plaatje wel groter lijken. Ze smaken wel lekker overigens. Daarna gaan we bij de gate zitten. Na een half uurtje mogen we boarden. Een paar keer wordt er omgeroepen dat men écht niet te grote handbagage mee mag nemen, want het vliegtuig zit bomvol, dus de bakken kunnen snel vol raken. Als je handbagage niet aan de officiële afmetingen voldoet, wordt hij alsnog ingecheckt en ingeladen in het ruim bij de koffers. Dat willen we natuurlijk niet! Hiervoor moet je dan ook weer extra betalen. Je mag één stuk handbagage per persoon meenemen en daarnaast nog een handtasje, fototas en laptoptas. Wij hebben ieder een stuk handbagage bij ons, een rugzak wat als laptoptas gezien wordt en een handtas. Alleen onze tweede handbagage (welke op de heenweg dus niet bij ons hadden, maar leeg in de koffer) is wellicht net iets te groot dan de officiële afmetingen. Als we instappen, zijn we bang dat we aangehouden worden. Maar gelukkig, we mogen doorlopen! Een kwartier later dan gepland zitten we in de lucht. Een prachtig gezicht. Het is vrij mooi weer en Miami Beach is al snel te zien. Wat een smal stukje land is het eigenlijk. Omdat het maar een goed tweeënhalf uur vliegen is, besluiten we de laptop in de tas te laten. Ik sluit mijn ogen en probeer wat te slapen en Martijn leest wat. Dan iets voor half 2 wordt de daling ingezet en al snel volgt weer het geweldige uitzicht van New York City! Zelfs het Vrijheidsbeeld is in de verte te zien. Machtig mooi!

Ondertussen hebben we weer honger gekregen. We lopen meteen naar de sushitent welke we op de heenweg hier op Newark Airport gezien hebben: Hamachi Sushi. We bestellen een Sushi Platter, een Spicy Tuna en een Philadelphia Roll. Het smaakt heerlijk!

Een paar deuren verder zit Starbucks, hier nemen we beide een cappuccino als toetje. Omdat we nog zo’n tweeënhalf uur hebben voordat we mogen boarden, wordt de laptop opengeklapt en begin ik aan het verslag van gisteren. Martijn houdt zich bezig met het uitzoeken van de foto’s. Wat ontzettend relaxt is het hier. Een lekkere bakje koffie met lekker veel schuim en tijd genoeg. Een half uur voor boardingtijd verlaten we Starbucks. Het verslag van gisteren is klaar. Alleen die van vandaag nog! We kopen van ons laatste dollars nog wat kleine dingen en lopen dan naar de gate. Op de TV’s zien we dat we een half uurtje vertraging hebben. Gatsie. Dan maar met de laptop bij de gate zitten. Helaas zijn alle stopcontacten bezet. Dan maar zonder stroom de laptop aan, maar als hij opgestart is, wordt er omgeroepen dat we gaan boarden. Nu al? We hebben toch vertraging? Als we goed en wil in het vliegtuig zitten en we klaar voor vertrek zijn, wordt er omgeroepen dat we moeten wachten met opstijgen. De wind staat gunstig, dus zullen we eerder dan gepland op Schiphol aankomen. Maar omdat we niet voor 7 uur mogen landen, vertrekken we gewoon later. Al met al moeten we bijna drie kwartier wachten voordat het vliegtuig gaat taxiën. En ook dat duurt lang. Het is erg druk, dus het duurt even voordat we aan de beurt zijn. Om kwart voor 7 zitten we dan eindelijk in de lucht. Inmiddels is het buiten donker geworden en vliegen we recht over Manhattan heen. Wat een geweldige uitzicht, al die lampjes!

Al snel halen we de laptop tevoorschijn. De aankomsttijd staat op 7 uur in de ochtend, dat betekent dus dat het nog geeneens 6.5 uur vliegen is! Terwijl er normaal een vliegtijd van bijna 8 uur staat! Als eerste kijken we de film Green Lantern en direct daarna The Mechanic. Allebei enorm leuke films!

Meer foto’s in het fotoboek:

Dag 21 | vrijdag 21 oktober | Key West – The Keys – Fort Lauderdale

We beginnen de dag standaard met het bij lezen van de reacties op onze blog. Heel erg leuk al die reacties! Er zit ook een reactie van Hannie bij, dat er wel 40 katten in het huis van Hemingway op Key West rondlopen. Wat leuk! Hadden we dit maar eerder geweten, dan hadden we zeker een bezoekje gebracht aan dit huis. Maar waarom kan dat niet alsnog dan? We hoeven tenslotte pas om 11.00 uur uit te checken. En aangezien het pas 8 uur is en Hemingway vanaf 9 uur geopend is, lijkt dit ons geen probleem. Snel kleden we ons aan en rijden met onze huurfietsjes naar Dennys. Vooruit, we proberen het nog één keer. Dit keer gaan we de yoghurt wel goed bestellen zodat we niet te veel betalen.

Martijn neemt een Banana Pecan Pancake Breakfast en ik kies uit de ‘maak je eigen grand slam’ twee hartige tarwepannenkoeken, eiwit, hashbrowns en natuurlijk de yoghurt. Je mag vier producten kiezen uit het standaard rijtje. Elk product meer kost 99 cent. Kies je ééntje uit de rij van premium producten, betaal je 49 cent. De yoghurt staat bij de premiumproducten en aangezien ik maar drie van de vier producten heb van de normale grand slam, zal ik dus voor de yoghurt maar 49 cent hoeven te betalen!

Het ontbijt smaakt ons wederom heerlijk. Dan krijgen we de rekening. Voor de yoghurt is 1,49 dollar gerekend. Uh?? Uiteraard gaan we weer navraag doen. Rekenen we het dan toch weer verkeerd? De dame van de bediening kijkt nog eens goed naar het bonnetje en geeft ons gelijk. Het bonnetje klopt inderdaad niet. We krijgen een creatief gecorrigeerd bonnetje. De computer kan alleen geen yoghurt voor 49 cent aanslaan, maar wel van elk product een paar cent af, zodat het totaal uiteindelijk een dollar in mindering is gebracht. Wat een gedoe voor één dollar, maarja… We blijven tenslotte Hollanders.

Na het ontbijt fietsen we naar Whitehead Street. Hier staat het huis van Hemingway gevestigd. Ernest Hemingway was een Amerikaanse schrijver die de nobelprijs voor de Literatuur won in 1954. Hij heeft van 1931 tot 1939 in dit huis op Key West gewoond. Nu is het huis vooral populair omdat er dus ontzettend veel katten rondlopen. En niet zomaar katten, maar katten met 6 tenen! We kopen twee kaartjes en moeten dan een tien minuten wachten voordat de volgende tour van een half uur begint. Dat wachten vinden wij helemaal niet erg. Zo kunnen we alvast wat katten aaien. Sommige zijn wat schuw, maar de meeste zijn ontzettend aanhankelijk en willen heerlijk gekroeld worden. We zien al snel een paar katten met zes tenen. Ziet er grappig uit. Dan begint de tour. We beginnen in de woonkamer en via eetkamer gaan we naar boven. De katten lopen en liggen overal. Vooral degene op het bed is ontzettend lief. Hij ligt erg lekker te slapen, heel herkenbaar op zijn rug met de poten omhoog en vervolgens wordt hij wakker en is hij er vandoor. Waarschijnlijk geschrokken van zoveel personen om hem heen, hahaha…

Het huis van Hemingway is erg mooi, maar eerlijk gezegd geven de meeste mensen meer aandacht aan de katten dan men luistert naar het verhaal. Voor kattenliefhebbers die in Key West zijn, sla vooral dit huis niet over!

Na de tour is het iets na half 11. We hebben dus nog even tijd en fietsen dan wederom naar het zuidelijkste puntje van Amerika. Nu kunnen we weer wat foto’s maken van Het Punt met mooi weer. Dan snel weer terug naar het hotel. We leggen de koffers in de auto en checken dan exact om 11 uur uit. Iets na 11-en zijn we op weg naar Fort Lauderdale.

De planning is om vandaag wat meer van The Keys zelf te zien. Het is een behoorlijk lang stuk rijden, dus af en toe een tussenstop is welkom. We hebben wat tussenstops voorbereid en als eerste staat de Tom Tom ingesteld op de Bat Tower. Deze toren staat op de Lower Suger Loaf Key en is gebouwd in 1929 door Richter C. Perky, een ontroerendgoed-speculant. Hij wilde met de toren vleermuizen lokken, die volgens hem het eiland zouden bevrijden van de agressieve muggenpopulatie, zodat hij er een luxe vakantieoord kon bouwen. Helaas lieten de vleermuizen zich niet zien. Na een half uurtje bereiken we de afslag, maar we zien niet waar we heen moeten. Tom Tom zegt links, maar daar zijn alleen wat winkels. Als we omdraaien blijkt dat we een afslag te ver zijn gereden. De inrit is bijna niet op te merken, maar we zitten op de goede weg. We rijden de weg helemaal af en dan zien we ineens exact dezelfde toren zoals hij ook in de boeken staat. Hij staat er erg verlaten bij. Het geeft een mysterieuze sfeer zo, wat een rust.

Na 5 minuten rijden we weer verder. Onze volgende stop is The National Key Deer Refuge op Big Pine Key. De ideale plek om key-witstaartherten te zien. Na 20 minuten rijden we het park op. We rijden helemaal naar achteren en parkeren daar de auto. Je kunt daar door middel van een kleine wandeling naar een goede spotplaats. Maar we komen niet verder dan drie stappen. Door het slechte weer van een paar dagen eerder zijn de paden ondergelopen. De paden welke nog wel zichtbaar zijn, zijn modderig en glad. Dat gaan we maar niet doen.

We rijden weer terug en stoppen dan bij de Watson Trail. Dit pad is wel toegankelijk, maar het lijkt wel of er een paar dagen eerder vuur is geweest daar. Alle bomen zijn zwart geblakerd en de brandlucht ruikt nog erg vers. We vermoeden dus dat we hier ook geen herten zullen zijn, aangezien die natuurlijk weg zijn gelopen voor het vuur. Ze hebben hier tenslotte niets meer te zoeken in dit gedeelte. Geen lekkere blaadjes om te eten. Naast de Watson Trail ligt de Blue Hole, een ondergelopen groeve te midden van de Bossen. Erg toepasselijk dus, aangezien dit dus wel ondergelopen hoort te zijn. Gelukkig kun je daar nog wel op wat uitkijkplaatsen staan, maar op deze plaatsen kun je vooral alleen op het water kijken. Ik hoor andere toeristen wel over een alligator in het water, maar ik zie hem niet. We besluiten niet verder meer te zoeken naar herten in het park.

De volgende stop op de Tom Tom is Bahia Honda State Park. Dit ligt op nog geen 10 minuten rijden van National Deer Key Refuge. We betalen entree en rijden dan als eerste in zuidelijke richting, naar Calusa Beach. Er liggen een tiental mensen heerlijk te zonnen, maar echt mooi vinden we het strand niet. Ook het strand er tegenover, Logger Head Beach vinden we niet zo heel erg mooi. Dan rijden we naar de andere kant van het eiland, naar Sandspur Beach. Dit vinden we wel een mooi stukje strand. Niet zoveel zeewier en schelpen op de kant.

Inmiddels is het al half 3 en op de planning staat ‘lunchen bij Morada Bay Café’. Op dinsdag was het dicht voor diner, dus hopen nu daar terecht te kunnen voor de lunch. Volgens Tom Tom is het ongeveer een uur rijden naar Islamorada. Pfoe, een late lunch dus! We beseffen dat we hierdoor de andere tussenstops welke we gepland hadden niet meer kunnen doen. Die bewaren we voor de volgende keer. Na een uur rijden komen we aan bij Morada Bay Café.

We hebben goede honger gekregen. Als we op het strand zijn, zien we een meisje van de bediening en Martijn vraagt of het vrije zit is of… Hij wordt meteen afgekapt en het meisje zegt dat ze er zo aankomt. Maar na een minuut of 5 wachten is er nog niemand. We besluiten om gewoon maar ergens te gaan zitten. Dan zien we het meisje weer naar buiten komen, maar ze negeert ons volledig. Ze loopt van tafel naar tafel. Brengt de ene de rekening, de ander wat drinken. Maar ons negeert ze volledig. Dan komt er een andere dame en vraagt ons of we al geholpen worden. Nee dus. Ze spreekt het andere meisje aan maar vervolgens komt er nog steeds niemand. We weten dat het vakantie is en dat we ons eigenlijk relaxt moeten gedragen, maar het feit dat we en echt honger hebben en dat we toch redelijk op tijd in Fort Lauderdale willen zijn, maakt het ons humeur er niet prettiger op. We raken zelfs wat geïrriteerd. Dan eindelijk na 10 minuten wachten vraagt de dame aan ons wat we willen drinken en geeft ze ons een menukaart. Martijn bestelt de tomatensalade en ik de warme geitenkaassalade. Daarbij nemen we ook nog een tonijnrol om te delen.

Iets verderop op het strand zien we een hele familie staan bij een soort van altaar. Het lijkt erop dat ze een ‘wedding-rehearsal’ hebben. Een dag voor je huwelijk dus alles letterlijk doornemen. Wie waar gaat staan en wanneer wat komt enzo. Zelf heb ik dit eigenlijk nooit zo begrepen. Bedoel, het is juist toch leuk als alles spontaan komt. Moet alles echt zo perfect in de puntjes geregeld zijn? Wat maakt het toch uit dat tante Truus iets wat links gaat staan en dat neef Jantje iets anders zegt wat de bedoeling is. Maar hier in Amerika is het een gewoonte. En uiteraard respecteren we die gewoonte. Maar ik ben toch heel blij dat wijzelf niet zo’n rehearsel hebben hoeven doen.

Dan krijgen we wat chipjes en dipsaus op tafel, maar de dipsaus is meer soep dan echt een sausje. Erg waterig. En vijf minuten later hebben we eindelijk ons eten voor onze neus. Eerlijk toegegeven, het smaakt wel erg lekker. Maar qua prijs kwaliteitverhouding is het wat aan de dure kant. De twee salades zijn erg summier en dat voor 12 dollar per salade!

Na een uur zijn we weer op weg naar Fort Lauderdale. Tom Tom geeft aan dat we nog 2.5 uur moeten rijden. Onderweg gaat het lampje van de benzine branden. Snel even tanken, maar niet te veel want morgen moeten we de auto – als het even kan – leeg inleveren bij Alamo. We hebben tenslotte de “Gold” optie erbij genomen.

Iets over zeven komen we aan bij ons laatste hotel van de vakantie: Sheraton Beach Resort Fort Lauderdale. Dit hotel hebben we ‘gewonnen’ via Priceline. Een luxe hotel voor weinig. Altijd prettig! We rijden de auto voor het hotel en een medewerker vraagt: Valet or Self-Parking. Uiteraard kiezen we voor zelf parkeren, al scheelt het niet heel veel qua kosten. Valet parkeren kost 25 dollar en zelf parkeren 19 dollar. De medewerker helpt met het uitpakken van de koffers en stalt ze op een trolley. Hij rijdt er mee naar binnen en hij legt aan ons uit waar de auto mogen parkeren. Dit kan in de parkeergarage tegenover het hotel. We mogen de auto op de tweede verdieping of hoger parkeren. De eerste verdieping is namelijk alleen voor de Valet Parking. Via de vierde verdieping kunnen we met de Skywalk weer naar het hotel. We checken in en krijgen kamer 384 toegewezen. Dit betreft een kamer in het andere gebouw en lopen dus weer via de Skywalk naar de andere kant. Een bellboy loopt met de trolley mee naar onze kamer. Hij zet de koffers in de kamer en als hij de kamer verlaat wil Martijn hem een hand geven met een tip, maar hij is al weg.

De kamer zelf ziet er prima uit. We vinden het alleen wel jammer dat we niet in het andere gebouw zit, aangezien dat gebouw aan het strand ligt. Maar aan de andere kant, het is nu toch al donker en morgen moeten we vroeg weg. Dus echt veel plezier hadden we toch niet kunnen hebben van het strand. We beginnen meteen met onze koffers te herorganiseren. Wat een troep verzamel je toch in drie weken tijd. Veel spullen en folders kunnen weg. We bedenken waar we wat indoen, aangezien we natuurlijk ook wat aankopen hebben gedaan. De breekbare spullen gaan in de trolley en de andere spullen gaan in de sporttas welke we van thuis – leeg – hebben meegenomen. Zo ga je met twee stuks handbagage op vakantie, neem je er drie stuks mee naar huis. Dat wil zeggen, we hebben nu een trolley en een sporttas als handbagage en een rugzak als laptop/fototas mee. Na een half uur zijn we klaar en wegen we de koffers. Net onder de 23 kilo. Prima dus!

Dan lopen we weer terug naar de lobby. Internetten op de kamer kost ons 10 dollar, maar in de lobby hebben ze ook pc’s staan en daar kun je gratis gebruik maken van het internet. Dus doen we dat. We kunnen 24 van te voren inchecken bij Continental Airlines, dus doen we dat ook meteen. We hebben ook wat honger gekregen en gaan een hapje eten bij het hotelrestaurant ‘Dos Caminos’. Dit betreft een Mexicaan. We bestellen beide een quesadilla. Martijn met gegrilde kip en ik met gegrilde garnalen. Het smaakt prima.

Vrijwel meteen na het eten gaat ons lichtje uit. Morgen lange reisdag, dus slaap kunnen we goed gebruiken.

Meer foto’s in het fotoboek:

Dag 20 | donderdag 20 oktober | Fietsen op Key West

Heerlijk uitgeslapen worden we om half 9 wakker. Buiten is het zonnig! We doezelen nog wat in slaap. Het blijft tenslotte vakantie. Dan kleden we ons aan en gaan we naar het ontbijt. We weten niet zeker of dit bij de kamerprijs zit en vragen dit even na bij de receptie. Nee helaas, dit is niet inclusief. We gaan wel even kijken bij Southern Most Beach Café (waar het ontbijt geserveerd wordt), maar we zien al snel dat er niet zo heel veel bij zit voor ons. Het is geen buffet, maar a la carte. We besluiten om ons ontbijt te gaan nuttigen bij Dennys. We weten uit het verleden dat ze daar enorm lekkere Grand Slams hebben.

Eenmaal bij Dennys zien we op de kaart dat ze ook een Low Carb ontbijt hebben. Dit betekent roerei met spinazie en kerstomaatjes, bacon van kalkoen, een broodje en vers fruit. We bestellen er ook wat yoghurt bij, want dit kost tenslotte maar 49 cent extra. Lijkt ons een prima begin van de dag met in het vooruitzicht fietsen!

Het smaakt ons prima, maar als we de rekening krijgen, zijn we toch enigszins wat verrast. Het kleine bakje yoghurt blijkt 2,99 dollar te kosten! We zoeken dit op en zien in het menu inderdaad 2,99 dollar voor een bijgerecht staan. Maar als je een Grand Slam besteld, wat uiteindelijk goedkoper is dan onze low carb ontbijt, dan betaal je maar 49 cent. We snappen er niets van en gaan verhaal halen bij een medewerker. Hij legt ons uit dat het systeem in de kassa nu eenmaal zo in elkaar zit en dat hij er verder ook weinig aan kan doen. Hij vertelt ons dat hij er al drie jaar werkt, maar dat hij de sommige logica van de menukaart ook niet helemaal precies begreep. We begrijpen dat hij er ook niet veel aan kan doen, maar 2,99 dollar voor een ienniemiennie bakje yoghurt vinden we wel wat duur. Goede les voor de volgende keer.

Na het ontbijt lopen we naar de conciërge van het hotel. Bij hem kunnen we namelijk fietsen huren. Het kost ons 15 dollar per persoon voor 24 uur. Iets verderop in de Duval Street is de huur iets goedkoper, maar we vinden het wel prettig om de fietsen gewoon te huren bij het hotel. We frissen ons nog wat op in onze kamer en gaan dan op pad met de fiets. Als eerste fietsen we, via de haven, naar Fort Zachary Taylor State Park. In de haven liggen drie grote cruiseschepen, waarvan één van Disney! Super leuk om te zien! Groot schip ook.

Daarna fietsen we naar het fort. Het ziet er op zich mooi uit, maar echt heel boeiend vinden we het niet. Zeker het feit dat het er niet meer uitziet zoals het vroeger gebruikt is, maakt het natuurlijk al een stuk minder interessant. Dan lopen we naar het strand er tegenover. Niet echt wit zand, wel heel veel schelpen. Het is er vrij druk. Iedereen is natuurlijk blij dat de zon weer schijnt! Het is ineens ook een stuk warmer, terwijl het niet eens koud is geweest met de regen.

Als we naar het eettentje verderop lopen, zie ik een vogel met iets in zijn bek. Het is een ander klein vogeltje! Wat zielig! De grote vogel staat op het punt om het kleine vogeltje op te eten. Ik vind dit zo zielig dat ik erachteraan loop, maar de grote vogel laat het vogeltje niet los. Ik wist helemaal niet dat vogels andere vogels aten. Ik dacht altijd dat deze alleen maar vis aten (maar na een speurtocht op wiki blijkt dit wel zo te zijn. Het was een Great White Heron die een Common Yellowthroat at – dit stelt me enigszins gerust. Zo gaat het nou eenmaal in de natuur…) Bij het eettentje nemen we beide een smoothy. Martijn met aardbei en banaan, ik met mango en framboos. Heerlijk verfrissend! Dan lopen we nog wat verder over het strand. Aan het eind zijn een paar mensen aan het vissen en we zien toevallig hoe één man een behoorlijk grote vis vangt. Hij is behoorlijk trots en vraagt aan Martijn of hij een foto van hem en zijn vis wil maken. Daarna stopt hij de vis in zijn koelbox. Hij weet nu in ieder geval wat hij vanavond eet!

We fietsen weer verder en komen uit bij Mallory Square. Er is nog niet heel veel te doen, maar we weten dat het ’s avonds bij zonsondergang hier The Place to Be is. We stallen onze fietsen en lopen wat over het plein en gaan dan even zitten op het randje van de kade. Wat een heerlijk relaxte dag. Het zonnetje schijnt eindelijk en we hebben geen haast. Iets verderop ligt Sunset Pier. We bestellen hier een cocktail en twee voorgerechtjes om te delen: Conch Fritters en Pier Poppers. Het lijken wel een soort bitterballetjes. Conch Fitters is een typisch gerecht voor Key West. Het zijn een soort schelpdieren. In de Pier Poppers zit vlees, gesmolten kaas, pepers en uien. Erg lekker.

Na de lunch fietsen we verder. Via Caroline Street en Grinnell Street komen we uit bij de begraafplaats van Key West. We fietsen eromheen en dan komen we uit bij White Street Pier. Dit ligt aan de andere kant van het eiland. Verder fietsen we nog langs Higgs Beach. Dit stukje strand heeft wel zand, maar het overtreft de stranden van Curacao niet.

Dan zijn we rond en komen om 5 uur weer terug bij het hotel. We stallen de fietsen op de parkeerplaats voor ons appartement en gaan dan wat relaxen op de kamer. Ondanks dat we als Nederlands de fiets gewend zijn, blijkt het toch wel vermoeiend te zijn hier. Het zijn geen luxe fietsen welke je mee krijgt. Het trapt redelijk zwaar, maar daardoor fiets je ook een stuk langzamer. Zo geniet je ook wel meer van de omgeving, in plaats van dat je overal voorbij sjeest. We zoeken op internet uit waar we vanavond gaan eten. In een reactie op onze blog schreef iemand dat Turtle Kraals erg goed bevallen was. Het ziet er inderdaad prima uit. Verder zien we New York Pasta Garden langskomen op internet. Hier hebben we vier jaar geleden ook gegeten en weten dat dit erg lekker is. Dit ligt vrijwel om de hoek bij ons hotel. Als we op tripadvisor kijken zien we dat dit laatste restaurant op nummer 2 staat van de 201 restaurants in Key West. Jee, dat is wel erg hoog! We besluiten dus om toch weer naar New York Pasta Garden te gaan (sorry Renée ;))

Om iets na 6-en fietsen we weer naar Mallory Square. De zon begint langzaam onder te gaan. Er zijn wel wat wolken aan de lucht, waardoor je de zon bijna niet ziet. Maar dit geeft om zich wel mooiere foto’s dan de zon vol in beeld. Als we de fietsen gestald hebben, zien we een heel lief katje op de hoek. Hij laat zich aaien en hij voelt wat dun aan. Zwerfkatten hebben ze hier op het eiland helaas genoeg. We geven hem lekker veel aandacht, maar we balen dat we nu geen eten voor het katje bij ons hebben.

Het is vrij druk op het plein. De straatartiesten zijn in volle gang. Je weet niet waar je moet kijken! Als de één klaar is, fluit de ander alweer: “hierheen mensen, kom maar hierheen”. We bekijken een paar artiesten, maar gaan dan vooral genieten van de zonsondergang. Daar komt iedereen tenslotte toch voor. Hij is prachtig!

Nadat de zon onder is gegaan, wordt het al vrij snel donker. We hebben honger gekregen en lopen weer terug naar de fietsen. Het katje zit er nog! Hij zit er echt zielig bij. We besluiten om naar de walgreens te rijden en dan wat kattenvoer te halen, maar net voordat we wegfietsen komt er een vrouw aan. Ze heeft een hele zak met brokken en zacht voer bij d’r. Wat lief! Het lijkt erop dat zij dit elke dag doet. Daarom zat het katje ook zo in die hoek te wachten. Hij weet dat hij daar natuurlijk elke dag te eten krijgt. Erg lief!

Dan fietsen we naar New York Pasta Garden. Het lijkt nog niet echt druk, maar we tellen 5 tafels als bezet. Zitten we in ieder geval niet alleen. We bestellen een fles rode wijn en Martijn bestelt de Veal Marsala (dunne malse stukjes kalfsvlees met champignons, gebakken in knoflook met een romige Marsala wijnsaus) en ik de Shrimp & Scallop ala Carino (verse garnalen en grote zeecoquilles met sjalotten, knoflook en spinazie. Afgewerkt met lekkere sherry roomsaus). Dan krijgen we kleine knoflookbroodjes met zout op tafel, als een soort amuse. Erg lekker! Vervolgens krijgen we een soort van gepaneerde en gefrituurde artisjokken van het huis en daarna krijgen we ons hoofdgerecht opgediend. Erg erg lekker! Maar wel heel erg veel. Ze zijn niet zuinig met de pasta. En de dikke – ontzettend lekkere – saus eroverheen, helpt ook niet echt mee.

Als ik mijn wijnglas leeg heb en bij wil schenken, wordt ik bijna letterlijk op mijn vingers getikt door de ober. “Daar ben ik toch voor!” Woeps, sorry J

Na het eten fietsen we weer terug naar het hotel. Daar kijken we nog wat TV en gaan dan slapen.

Meer foto’s in het fotoboek:

Dag 19 | woensdag 19 oktober | Islamorada – Key West

Midden in de nacht word ik wakker. Martijn is gedesoriënteerd en zoekt het toilet. Na twee weken van een eigen appartementje hoppen we nu van hotel naar hotel. Ik kan me voorstellen dat je dan half slapend het toilet niet zo goed meer weet te vinden. Ik wijs hem de weg en ga dan ook zelf maar even naar het toilet. Maar als ik terug wil lopen naar het bed krijg ik de schrik van mijn leven. EEN SPIN! En niet zo’n kleintje ook! Gatverdarrie. Wat moeten we daarmee? Ik sluit snel het toiletdeur en ga dan weer naar bed, maar van slapen komt weinig terecht. Er spoken allerlei gedachte door me heen over spinnen… brrr…

Om 8 uur gaat de wekker. Het lijkt buiten droog. Eindelijk! Maar in de verte horen we nog wel gerommel. Dan loop ik naar het toilet. De spin zit er niet meer. Hmz, waar is hij dan? Ik probeer me er niet druk over te maken en dan ineens horen we weer regen buiten. Jammer, toch geen mooi weer… Dan gaan we ontbijten. Wat een geluk dat we dicht bij de receptie/ontbijtzaal zitten. We kunnen zelfs onder het afdakje blijven. Buiten is het noodweer inmiddels weer helemaal uitgebarsten.

In de ontbijtzaal is het vrij druk. We moeten zelfs bij andere aanschuiven. Dan zien we op de TV dat er vermoedelijk een tornado is geweest bij Broward County. Dit ligt bij Miami in de buurt. Wat een puinzooi daar! Zoals we begrijpen zijn er geen gewonden gevallen, maar dat is moeilijk voor te stellen. Veel daken van huizen zijn weg, bomen zijn omgevallen… veel schade in ieder geval. Wat een geluk dat we nu niet meer in Miami zijn!

Na het ontbijt gaan we nog wat internetten… en ineens zie ik hem! Vanuit mijn linkerooghoek zie ik iets op ons afkomen. Gatsie nee! The spider is back! We kunnen nog maar net de tassen weghalen. Moet er toch niet aan denken dat hij ineens tussen onze spullen zit. Dan zit hij heel stil op de tegels. Ik pak een plastic bekertje en wat papier en.. floep! Hebbes! Snel naar buiten met dat ding! Ik laat hem twee buren weer vrij. Maar nog geen vijf minuten later komt het karretje van de schoonmaak langs en ze rijdt er zo overheen. Nee! Dat was nou ook weer niet de bedoeling van mij actie! Zo erg haat ik spinnen nu ook weer niet… Maar het is te laat… Had ik hem nu toch maar gewoon vrij gelaten in de natte bosjes…

Ik herpak mezelf en we pakken alle spullen in. Als het iets minder regent, rijdt Martijn de auto achteruit, vrijwel tegen onze hotelkamer zodat hij met de achterklep onder de afdak staat. Super handig, zo worden we tenminste niet nat. Iets na tienen zijn we op weg naar Key West. Onderweg ontzettend veel regen en onweer gehad. Gelukkig is het wegdek vrij hoog gelegen, want het wat lagere land ernaast ligt helemaal onder water. Op de radio horen we ook dat er in Key West verschillende wegen zijn afgesloten in verband met overstromingen. Ohjee, waar gaan we toch heen? Kunnen we überhaupt wel ons hotel in? Wat kunnen we allemaal verwachten?

Na twee uur rijden komen we aan bij ons hotel. We moeten wel wat omrijden omdat sommige straten zijn afgesloten in verband met overstromingen. Het ziet er heel mooi uit! Jammer alleen dat het nog steeds regent. Als we in willen checken horen we dat we wat vroeg zijn. We kunnen officieel pas vanaf 15.00 uur inchecken, maar het is nog maar net twaalf uur. Ze adviseert ons om elk uur maar even na te vragen, wellicht dat ze eerder klaar zijn met het schoonmaken van onze kamer. We gaan wat internetten op de pc welke naast de receptie staat en horen dat de receptioniste de schoonmaakster belt. Of ze na haar klus aan onze kamer kan beginnen, want we zijn er al. Na 20 minuten internetten is het eindelijk droog. We lopen naar buiten naar de bar. Cocktails voor een dollar of 8. Mooi. Martijn bestelt een bushwhacker en ik een margarita. En dan is hij daar ineens: De Zon! We krijgen zelfs een high-five van de barmedewerkster. Eindelijk, daar is hij weer…

Als we ons drankje op hebben lopen we weer naar de receptie. Onze kamer is klaar. We krijgen kamer 164 toegewezen en ligt rechts van de receptie. We stallen de spullen neer en gaan dan wat lopen in de omgeving. Eerst wat door de tuinen van ons hotel en komen dan bij Duval Street uit. Eerst lopen we naar het zuidelijkste puntje van Amerika: Southernmost Point. Er staat een rij van een man of 10 voor ons. We sluiten daar maar aan, want ook wij willen natuurlijk dé standaardfoto van Key West. Nadat we de foto hebben gemaakt, wil ik nog wat foto’s maken van de achtergrond. Het water is lichtblauw en op de achtergrond vrij donkere lucht van het slechte weer. Dit geeft een mooi contrast. Maar de zee is vrij wild en dan… klats, het water knalt gewoon over de rand heen, over mij dus… En bedankt!

Ondertussen hebben we wat honger gekregen en gaan op zoek naar wat lunch. Op Duval Street zit ook een vestiging van Dennys. Daar hebben we eigenlijk wel zin in. We bestellen twee voorafjes om te delen (de nachos en de mozzeralla sticks). Het smaakt prima!

Dan lopen we nog een stukje door Duval Street. Maar draaien al snel om. Eigenlijk hebben we zin om even op de kamer wat te chillen. Gisteren aan een aflevering van GTST begonnen om terug te kijken, maar door het trage internet bufferde hij steeds. Wellicht dat het nu op de kamer beter gaat. Als we terug zijn op de kamer kijken we een paar afleveringen terug. Het gaat ietsjes beter, maar nog steeds niet perfect. Toch maar wachten tot we weer thuis zijn dan…

Om 19.00 uur lopen we weer door Duval Street. Maar ditmaal om wat eten voor het diner te zoeken. We lopen de hele straat door, maar belanden uiteindelijk bij het Hardrock Café. Daar hebben we deze vakantie tenslotte nog niet gegeten. Ik bestel de sirloin steak en Martijn de duo-combo met smoke-house ribs en pulled pork. Ook dit smaakt ons prima. Maar toch ben ik iets wat teleurgesteld. Het tafeltje naast ons bestelt alcohol en ze moeten hun ID laten zien. Ook wij hebben alcohol op tafel (wijn en bier), maar wij hebben geen ID hoeven te laten zien. Terwijl het meisje naast ons toch ook echt wel ouder dan 21 eruit ziet hoor! Discriminatie vind ik het!

Als we klaar zijn met eten, zien we een tafeltje tegenover ons een man wat verdrietig zijn. De vrouw tegenover hem troost hem, maar hij is daar niet zo van gediend. Hij wordt zelfs een beetje boos op de vrouw. Wat zou er aan de hand zijn? Dan loopt de man weg en gaat bij een lantaarnpaal wat mokken. We kunnen natuurlijk niet vragen wat er aan de hand is, maar zijn wel enorm nieuwsgierig! We vermoeden dat zij het uit heeft gemaakt, maarja.. dat doe je natuurlijk niet tijdens het uit eten. Of toch wel?

We lopen weer terug naar het hotel en komen tot de conclusie dat het enorm rustig is in Key West. Wellicht is het seizoen voorbij, maar het slecht weer van de afgelopen dagen zal er allicht mee te maken hebben. In onze herinnering was Key West veel levendiger. Hopelijk is dit morgen anders. Volgens de weerberichten wordt het morgen toch echt weer heel mooi. We hopen het zo!

Terug bij het hotel nemen we nog een cocktail bij de bar. Dit keer neem ik de Key West Limonade en Martijn een Pina Colada. We nemen onze drankjes mee naar de kamer en daar begin ik aan het verslag en Martijn zapt wat. Nog steeds zijn de weerberichten voor morgen goed. We zijn erg benieuwd. Plan voor morgen is om fietsen te huren zodat we wat over Key West kunnen fietsen. Wellicht dat we dan die paar kilo steaks, pasta en cocktails er ook af kunnen fietsen. Zouden we in ieder geval geen probleem vinden.

Meer foto’s in het fotoboek:

Dag 18 | dinsdag 18 oktober | Little Havana en Everglades Airboat Tour

Drup, drup, drup… zucht, nog steeds regen… Al ziet het er lichter uit dan de afgelopen twee dagen. Zou het dan toch een stuk beter worden vandaag? We kleden ons aan en lopen naar beneden voor een ontbijtje. Maar er ligt niets meer! We vragen na tot hoe laat het ontbijt is. We weten dat het vanaf 8 uur is, maar tot hoe laat… geen idee. Aangezien het nog maar 9 uur is, kan het toch niet zo zijn dat we niet meer kunnen ontbijten? Dit blijkt tot 11 uur te zijn en een medewerker loopt meteen naar de keuken. Het duurt alleen erg lang voordat de croissantjes komen. Net nu we eigenlijk vroeg weg willen gaan. Maar het lange wachten wordt wel beloond, de croissantjes zijn nog lekker warm en vers! Speciaal voor ons afgebakken.

Na het ontbijt pakken we de spullen in en gaan de auto uit de garage halen. Blijkt dat de kosten doordeweeks voor het parkeren wat lager zijn. Voor een dag parkeren betaal je dan 24 dollar. Nog behoorlijk aan de prijs, maar in ieder geval beter dan 30 dollar per dag. Inmiddels is het droog en we besluiten om na het uitchecken alsnog naar Little Havana te rijden. We stellen de TomTom in en in een goed twintig minuten rijden parkeren we de auto bij de McDonalds op de Calle Oche, de straat van Little Havana. Naast de McDonalds ligt het Máximo Gómez Park (ten hoogte van de 15de straat), daar waar de gepensioneerde man zijn sociale contacten bijhoudt tijdens het spelen van Domino. Erg leuk om te zien. Ook erg grappig om te beseffen dat deze mannen echt dagelijks honderden keren op de foto worden gezet. Je mag overigens pas mee dominoën als je lid wordt van de club. Naast het park ligt het Tower Theater, maar deze lijkt al vrij lang gesloten.

Dan rijden we door naar de 13de straat, hier staat het Cuban Memorial. Het nationalistische brandpunt van de wijk. De eeuwige vlam van het Brigade 2506 Memorial gedenkt de Cubanen die stierven tijdens de door de VS gesteunde Varkensbaai-invasie in 1961.

Om half 12 rijden we richting Everglades Safari Park voor een airboat tour. Inmiddels is het weer wat gaan regenen en we hopen dat het bij het Safari Park weer wat droog is. Het lijkt ons niet zo fijn om in de regen super hard over het water te scheuren. Het is een minuut of 40 rijden. Eenmaal bij de Everglades Safari Park is het gelukkig weer gestopt met regenen. We kopen twee kaartjes en de man achter de balie vertelt ons dat de volgende tour binnen een minuut of 30 vertrekken zal. Geeft ons genoeg tijd om wat te gaan lunchen.

Vier jaar geleden hebben we ook al eens zo’n airboat tour gedaan en dat vonden we geweldig. Vooral het super hard varen door de dichtbegroeide mangrove! We merken meteen dat de Everglades Safari Park een stuk commerciëler is. Het is groter opgezet, je kunt er ook lunchen en de boten zelf zijn ook een stuk groter. Na de lunch mogen we aan boord op een airboat en dan gaan we… We krijgen ook pluggen voor in onze oren te stoppen, aangezien de propeller een enorm lawaai maakt. Al vrij snel spotten we een alligator. Hij ligt heerlijk rustig in het water. Dan scheuren we over de mangrove en na een minuut of 10 stoppen we. Er zwemt een schildpad voorbij en op nog geen drie meter verder ligt weer een alligator en na een minuut of twee komt er nog een aanzwemmen. Ze liggen er rustig bij. We mogen van de gids op de stoel van de propellerboot zitten en vanaf die hoogte kan men ook mooie foto’s maken. Na een stop van 10 minuten varen we weer terug. Enigszins wat teleurgesteld stappen we uit de boot. De tour van vier jaar geleden was een stuk leuker. Toen hebben we nog een wasbeertje gezien (de gids van toen gaf hem toen te eten), de gids heeft toen zelfs ook nog een alligator vastgepakt tijdens de vaartocht en de dichtbegroeide mangrove hebben we nu ook niet gezien. Achteraf gezien hadden we dit ook kunnen weten, want deze grote boten kunnen natuurlijk niet door zo’n dichtbegroeide mangrove.

Maar dit bedrijf heeft wel weer als positief punt dat ze super ecologisch met de dieren omgaan. Ze laten de dieren gewoon rustig zwemmen en geven ze geen marshmallows om ze te lokken (wat de gids vier jaar geleden wel deed). Het is dus net waar je naar op zoek bent bij zo’n airboat tour.

Na de boottocht gaan we met de groep naar de alligatorshow, wat niets meer inhoudt dat onze gids wat dieren laat zien op zijn hand (slang, leguaan, stinkdiertje en een baby alligator). Deze babyalligator mag iedereen ook vasthouden en mee op de foto, mits je drie dollar extra betaald. We danken hem hier hartelijk voor, maar dat vinden we dan weer te commercieel. Bij degene van vier jaar geleden mochten we gewoon gratis zo’n kleine alligator vasthouden. Daarna zijn we vrij om wat rond te lopen. We lopen het pad af welke ons weer naar de uitgang brengt en daar krijg ik de schrik van mijn leven. Nog maar net kan ik een ontzettend dikke spin ontwijken! Hij hangt midden in het pad! Snel kruipt hij weer omhoog, maar jee zeg. Ik ben voor veel dieren niet bang (slangen en leguanen, geen probleem. Maar spinnen. Nee, brrrr). Even verderop hangt een heel groot web boven ons met nóg een grotere spin. Gatverdarrie zeg.

Dan gaan we op weg naar Islamorada, waar we voor een nachtje ons onderkomen hebben. Het is een goed twee uur rijden. Eerst rijden we via de snelweg, maar dat gaat al snel over in een 2-baansweg. Het is vrij saai rijden, al is de brug net voor Islamorada wel erg mooi om te zien. Het is inmiddels vrij helder geworden en de zon is net onder. Ziet er mooi uit! Helaas geen oranje luchten, maar het ziet er al een stuk beter uit als de afgelopen dagen. Na twee uurtjes komen we aan bij Islander Resort. Het ziet er op het eerste gezicht erg leuk uit! De hotelkamer is verdeeld in blokken van zo’n zes hotelkamers naast elkaar. We krijgen nummer 343 toegewezen. Deze is vrij dicht bij de receptie. We kunnen de auto voor de deur parkeren en bekijken dan de hotelkamer. Ziet er leuk uit! Het lijkt wel een klein Centerparcs huisje.

Nadat we onze spullen hebben geïnstalleerd lopen we wat over het terrein. Achterin zijn wat zwembaden en het strand. Het is behoorlijk leeg op het strand. Goh… Maar er zwemmen wel wat mensen in de zwembaden. Op het strand heb je ook een kleine pier. Er zijn een maar mensen aan het vissen en de jongen vangt zowaar ook nog een vis!

Dan lopen we weer terug naar onze hotelkamer. We bekijken op internet wat er hier in de buurt ligt aan restaurants. In eerste instantie willen we graag bij Morada Bay Café eten. Dat ligt hier een paar meter vandaan. Maar helaas, het restaurant is dicht! Vanaf morgen zijn ze weer open. Dan rijden we naar Kaiyo Grill. Dit ligt er vrij dichtbij in de buurt. Deze zijn wel open. Als we naar binnenlopen, zien we dat we de enige zijn. We krijgen een plaatsje in de hoek toegewezen. Lekker romantisch! Het is ook behoorlijk donker, de lampen staan op enorm zacht. We hebben wat moeite om de menukaarten te lezen. KaartEN inderdaad. Ze hebben een gewone kaart, een sushikaart en een wijnkaart. Beetje onnodig allemaal. Ondanks dat we enorm veel zin hebben in sushi, houden we het bij wat sushi vooraf en verse vis als hoofdgerecht. Dat vinden we toch gepaster bij The Keys. Martijn neemt de Grouper en ik de Hogfish. Het smaakt erg lekker! Net voordat we gaan zien we buiten wat lichtflitsen. Onweer! Snel terug naar ons hotelkamer, voordat het weer gaat stormen.

We internetten wat en ik begin aan het verslag. Martijn zet de TV aan op het weerkanaal. Er blijkt een tornado waarschuwing te zijn voor Miami. Jee, daar wil je nu dus écht niet zitten! Zoals het er nu uitziet, geldt er voor The Keys nog geen tornadowaarschuwing. Een tornado heb ik altijd al wel eens live willen zien (op een veilige afstand uiteraard), maar dan wel gewoon overdag natuurlijk! Volgens het weerbericht zelf is het morgen nog wat regen en vanaf donderdag tot zondag is het prachtig weer! Laten we het hopen, dan pikken we toch nog wat zon mee de laatste paar dagen.

Meer foto’s in het fotoboek:

Dag 17 | maandag 17 oktober | Miami South Beach & Segwayen

Als we wakker worden, zien we dat het buiten nog steeds regent. Niet hard, maar genoeg om goed nat te worden. We vrezen dan ook dat het segwayen om half 11 niet doorgaat. Het is half 10 en we besluiten om een keer buiten de deur te eten. Maar waar? Na wat googlen komen we een leuke tip tegen om vooral niet op Ocean Drive te ontbijten (veel te duur), maar ergens op de 11de straat. Laten wij toevallig logeren op de 10e straat. Dus erg dichtbij.

Voordat we gaan ontbijten, lopen we nog even langs Bike & Roll om te vragen of het segwayen doorgaat, maar ook hij is een beetje huiverig voor. Volgens weather.com komt er nog een behoorlijke plensbui aan. Hij vraagt wat onze verdere plannen zijn. Als wij zeggen dat we wellicht van plan zijn om naar Sawgrass Mill te gaan, vraagt hij ons om tussen een uur of 3 en 4 te bellen. Wellicht dat de weersberichten er dan beter voorstaan en dat we dan wellicht de avondtour kunnen doen. Klinkt als een goed plan en wij lopen weer verder. Eén straat verderop ligt ‘11th Street Diner’. Erg authentiek en als een echte diner aangekleed. Hier hebben ze betaalbaar ontbijt. We bestellen beide een 3 pair menu wat inhoud dat je drie verschillende dingen krijgt. Ik bestel de eieren (Sunny-side-up), pannenkoeken en Canadese bacon en Martijn de eieren (ook Sunny-side-up), french toast en gewonen bacon. Zelf bestel ik er ook nog een bagel met creamcheese bij. Het smaakt heerlijk en toegegeven, het was een beetje veel, maar ik eet alles op!

Als we naar buiten kijken, zien we dat het ietsjes regent, maar niet heel hard. Aangezien we onze paraplu’s bij ons hebben, besluiten we om eerst wat over Ocean Drive te lopen, alvorens we naar Sawgrass Mill rijden. Dan hebben we in ieder geval weer iets van onze officiële to-do-list gedaan. We rekenen af en lopen dan naar Ocean Drive. We lopen richting het Noorden. Als we bij de 15e straat zijn, zien we dat het op zich niet heel ver meer lopen is naar het Holocaust Memorial. Die zit namelijk op de 19e straat, al ligt het nog wel iets verder naar het westen lopen. Het regent zo af en toe, maar nog steeds wat motregen. Soms gebruiken we de paraplu, maar soms is deze ook helemaal niet nodig. Warm is het overigens wel enorm. We hebben beide een lange spijkerbroek aan, want als je natgeregend wordt, is een korte broek weer te koud. Maar uiteindelijk is de lange broek ook te warm. Het is vooral enorm vochtig, dus onze kleding plakt van alle kanten. Na een goede wandeling komen we uiteindelijk aan bij het Holocaust Memorial. Vooral met dit weer vinden we het enorm indrukwekkend. Onvoorstelbaar dat er zoveel mensen zijn gestorven tijdens de tweede wereldoorlog. Ook de naam van Anne Frank zien we staan.

Dan lopen we weer terug en komen uit bij Lincoln Road Mall. Een straat met veel winkels en restaurants welke van Alton Road tot aan Washington Ave loopt. Het ziet er erg gezellig uit, zelfs met een beetje regen. Volgens ons ziet het er ’s avonds nóg gezelliger uit. Een goed alternatief voor de Bayside Mall, als je het ons vraagt. Dan komen we uit bij de bioscoop. Aangezien het al half 1 is, heeft het geen nut meer om snel naar het hotel te lopen, de auto te pakken en naar Sawgrass Mill te rijden. Bedoel, we moeten rond 3 uur bellen en stel dat we dan wel kunnen segwayen… Dan houden we geen tijd meer over voor het winkelcentrum en aangezien we liever segwayen dan shoppen… Dus onze plannen worden bijgesteld en we bekijken het aanbod aan films in de bioscoop. Maar de leuke films zijn inmiddels alweer een kwartier bezig en de volgende ronde is pas weer om 2 uur. Dat vinden we te lang wachten, dus slaan we het bioscoopbezoekje over. We lopen weer terug naar het hotel en we creëren daar onze eigen bioscoop. We hebben tenslotte nog wat films op de laptop staan. Het wordt ‘Hancock’. Een vrij oude film al met Will Smith en Charlize Theron. We vinden hem erg leuk! Aanrader! Dan is het inmiddels vier uur en lopen we naar de buurman (Bike & Roll). Het is ontzettend droog buiten, dus de jongen achter de balie heeft er wel vertrouwen in. Hij wil ons zelfs een korting van 20 dollar geven als we cash betalen. We spreken af om over 20 minuten er weer te zijn, zodat hij de boel klaar kan zetten en de winkel kan sluiten. Officieel sluit de winkel om 7 uur, maar aangezien er wellicht toch geen verdere klanten meer komen, wil hij ons wel rondtouren. We pinnen wat cash om de hoek, maar als we dan teruglopen, begint het ineens weer te regenen. Op zich niet zo heel erg hard, maar een paraplu zou toch wel fijn zijn. Maar met een paraplu segwayen is niet handig. Gaan we nu wel segwayen of gaan we nu niet segwayen? Dat is de vraag! We komen weer terug in de winkel en de jongen achter de balie staat buiten. Ook hij voelt de regendruppels. Hij vraagt wat we willen, aangezien we op zich wel ervaren zijn met de segway, durft hij het wel aan om in de regen eropuit te gaan. Maar willen wij wel? In eerste instantie willen we niet, maar als hij dan aangeeft dat hij poncho’s heeft…. Dan krijgt hij een telefoontje. Er blijken meer klanten te zijn, toch nog! Hij kan de boel niet sluiten. Hij vraagt of we er problemen me hebben om zelf zonder gids er op uit te trekken. Nee hoor, totaal geen problemen mee. Hij rekent hiervoor het normale uurtarief van 30 dollar per persoon, omdat we nu niet met de tour gaan. Prima. Als we helemaal gesetteld zijn vragen we hoe laat we terug moeten zijn. “Ach, kijk maar”, zegt hij “ik ga om 7 uur sluiten, dus graag voor 7 uur”. Het is kwart voor vijf, dus tijd genoeg.

We gaan eerst via Ocean Drive naar het zuiden. Bij de 5th Street zien we een TGI Friday’s. Oeh, stop! Zouden ze daar happy hour kennen? Bedoel, dan zijn de cocktails wel te betalen aan de Ocean Drive. We vragen het na en ze blijken geen happy hour te kennen, maar ze geeft wel aan dat de cocktails bij hun lang niet zo duur zijn als verderop. Ze blijken 9 dollar te kosten. Dat is zeker betaalbaar ja! Dan gaan we bij de 5th Street richting het westen en dan vervolgens bij Alton Road weer naar het zuiden. We rijden langs behoorlijk hoge appartementen. Wat gaaf! Erg indrukwekkend. Je zou daar maar wonen!

Dan komen we uit bij South Pointe Park & Pier. Vanuit hier een prachtig uitzicht op de haven en op de achtergrond de skyline van Miami Downtown. Ook komt er een cruiseschip langs varen. Wat een enorm grote boot zeg! Verder heb je vanuit hier ook een mooi uitzicht op Miami Beach zelf. Jammer van de enorm grijze regenwolken, maar het heeft ook wel iets zo.

Het is inmiddels weer helemaal droog. Dat segwayt toch wel een stuk prettiger. Via Nikki Beach rijden we weer noordwaarts over Ocean Drive. Als we bij de 10th Street zijn (waar Bike & Roll gevestigd is dus) besluiten we om nog wat door te rijden naar het noorden over Ocean Drive. Het is tenslotte nog maar 6 uur, dus hebben nog wel even de tijd. Maar als we bij de 5de straat zijn, begint het weer wat harder te regenen. We pakken zelfs alsnog de paraplu erbij. Met één hand aan de segway rijden we weer terug naar Bike & Roll. Om iets voor half 7 zijn we weer terug. Dan rekent de jongen aan de balie dat we zo’n 90 dollar moeten betalen. Pardon? Het was toch 30 dollar per persoon, met wat tax erbij was het 64 dollar.. Toch? Hij kijkt wat verbaast, maar weet het dan ineens weer. Jaja… Vervolgens geven we 80 dollar cash en verwachten dus wat wisselgeld. Maar hij zegt geen wisselgeld te hebben. Hij neemt het voor lief en pakt de 3 briefjes van 20 en de dollar aan. De rest mogen we laten zitten.

We lopen weer terug naar ons hotelkamer om wat op te frissen en lopen dan meteen door naar Fridays. We bestellen de Jack Daniels Appetizer en Mozzarella Sticks en beide een cocktail erbij. Martijn gaat voor de Electric Limonade en ik voor de Hawaiian Vulcano. Voor 9 dollar per stuk slurpen we ze met plezier naar binnen. 9 dollar vinden we een prima prijs voor cocktails aan de Ocean Drive! De appetizers smaken heerlijk! We twijfelen of we een toetje na nemen, of gewoon nog een cocktail. Het wordt dit laatste. Nu ga ik voor de Electric Limonade en Martijn wil de Mud slide eens proberen. Dit is namelijk een cocktail met ijs. Ook deze gaan er prima in. Uiteindelijk betalen we alsnog 19 dollar per persoon voor de cocktails, maar hebben er nu wel twee per persoon gehad. Ha!

Via de Walgreens lopen we weer terug naar ons hotelkamer. We kijken nog wat tv en internetten wat. Uiteindelijk is de regen vandaag enorm meegevallen en hebben we toch nog een beetje van onze officiële planning kunnen doen. Wellicht gaan we nu op onze laatste dag naar de Sawgrass Mill. We slapen dan tenslotte ook in Fort Lauderdale. Voor morgen staat een airboat tour over de Everglades gepland. Geen idee of we dat nog gaan doen. Ligt aan het weer. Maar we vinden anders vast nog wel een alternatief om onze vakantie toch leuk te maken. Tenslotte is vandaag, ondanks het weer, enorm leuk geweest!

Meer foto’s in het fotoboek:

Dag 16 | Zondag 16 oktober | Coral Gables en Bayside Marketplace

Na een onrustige nacht (althans voor mij. Martijn heeft prima geslapen, maar ik ben vrij vaak wakker geweest. De lakens voelde enorm klam aan en heb ook wat last van mijn darmen gehad), worden we om 7.00 uur wakker. Na een rondje internet kleden we ons aan en lopen we naar het hotel ernaast voor een ontbijt. Althans, wat ervan voor moet stellen. Je kunt kiezen uit een croissantje, chocobroodje en crackers. Als beleg heb je alleen creamcheese. Qua drinken kunnen we kiezen uit koffie of warme melk. Waarschijnlijk gaan we morgen gewoon maar buiten de deur ontbijten. Maar voor nu zijn we tevreden met een croissantje en koffie. Buiten is het enorm bewolkt en grijs. Het begint ook al wat lichtjes te regenen. Zo hadden we Miami niet voorgesteld. Daar moet het altijd zonnig en warm zijn. Overigens is het wel warm, maar geen zon dus.

Na het ontbijt lopen we naar Bike and Roll. Dit zit naast ons hotel en hier kun je een segwaytour boeken. Dit willen we morgen gaan doen. Op de ruit staat open vanaf 8 uur, maar er is een stukje weg gekrabd van de 8, dus het lijkt erop dat ze 9 uur bedoelen. We lopen weer terug naar onze kamer en internetten nog wat tot 9 uur. Dan pakken we onze spullen en verhuizen naar het hotel ernaast. Ons officiële hotel. We mogen de koffers achter de incheckbalie stallen. Ergens in de middag kunnen we onze kamer in, maar we verwachten dat dit ergens in de avond is, aangezien we een vrij vol programma hebben. Onze planning is om eerst een rondje Coral Gables te doen, het regent tenslotte, dus op zich prima weer voor een autosafari. Jammer wel dat je dan bijna niet de auto uitkunt voor wat foto’s. Daarna naar Little Havana om te kijken hoe oudere mannetjes domino spelen in het park en dan aansluitend naar Bayside Marketplace om een hapje te eten.

We lopen weer terug naar Bike and Roll en reserveren dan een tour voor morgen half 11. Alleen zeker is het niet of de tour doorgaat, want als het regent, kunnen we niet segwayen. En aangezien het nu behoorlijk hard aan het regenen is, zijn we er een beetje bang voor dat dit ook het beeld van morgen zal zijn. Dan lopen we door naar de parkeergarage. We betalen 30 dollar en rijden dan als eerste naar Vizcaya Museum & Gardens. Vizcaya was de thuisbasis in de wintermaanden van James Deering (vice-president van Internationaal Harvester) van 1916 tot hij stief in 1925. Het meest bijzondere aan dit huis is het eruit ziet alsof het al 400 jaar bewoond was. Het huis is echter voorzien met alle comfort van de vroegere 20-ste eeuw, zoals centrale verwarming, een automatisch elektrisch telefoonschakelbord, een lift en een brandalarm.

Het ziet er ontzettend mooi uit! Niet dat ik deze inboedel zou willen, daarvoor ben ik te gehecht aan onze Ikeameubeltjes hahaha… Helaas mogen we binnen geen foto’s maken. Na ongeveer een uur lopen we naar buiten, de tuin in. Gelukkig is het gestopt met regenen, maar aan de lucht te zien kan het ieder moment weer beginnen.

Na een half uur hebben we de tuin gezien en is onze volgende stop: Ermita de Caridad (Het nationale heiligdom van de beschermvrouwe van Cuba). Een Cubaans kerkje dus. Het ligt exact naast Vizcaya, dus binnen een minuut zijn we er. Het gebouw ziet er grappig uit. We lopen ook even naar binnen, maar dat vinden we niet bijzonder. Dan lopen we weer terug naar de auto en begint het wat te regenen.

Onze volgende stop is Plymounth Congregational Church. Ook een kerkje, maar dan voor de Christenen. Het is ongeveer een minuut of 5 rijden. Ook een heel mooi kerkje. Het lijkt wel een kasteeltje. Dan rijden we weer verder en zijn de twee wijken Nederlands Zuid-Afrikaans en Chinese aan de beurt. Coral Gables telt 6 van deze wijken. Deze zijn bedacht door George Merrick om mensen aan te trekken en als toeristische trekpleister. Hij had 1000 woningen gepland maar er zijn er uiteindelijk maar 80 gebouwd. In 1928 raakte hij zwaar in de schulden en mocht uiteindelijk niet meer voor Coral Gables bouwen.

De huizen in de Nederlands Zuid-Afrikaanse wijk heeft mooie gevels en de huizen in het Chinese gedeelte zijn ook enorm mooi en makkelijk te herkennen als Chinees. Dan rijden we naar de Miracle Mile. Een straat met veel winkels en restaurantjes. Komt mooi uit, want we hebben ondertussen weer wat honger gekregen. We parkeren de auto in een straatje er naast in een parkeergarage. Eén dollar per uur. Dat valt mee! Helaas zullen we nu door de regen moeten lopen en nemen dus de paraplu’s mee. We komen uit bij Penara Bread. Martijn bestelt de Steak & White Cheddar Panini en ik de Smokehouse Turkey Panini. Daarna lopen we nog wat door de straat, maar gaan al weer snel naar de auto. Het begint ineens toch wel heel erg hard te regenen.

Onze volgende stop is The Granada Entrance. Dit is officieel het beginpunt van een rondrit door Coral Gables. Maar als we bij de poort aankomen, regent het pijpenstelen. We gaan écht niet uitstappen voor een foto. We proberen het vanuit de auto, maar met het raampje omlaag komt er toch nog behoorlijk wat regen naar binnen. Wat een BOUT-weer! Ga je op vakantie naar The Sunshine State voor een beetje zon welke je in Nederland gemist hebt in de zomer, krijg je dit weer. Zo ziet Miami er toch best wel wat droevig uit. Gelukkig zijn we hier al eens eerder geweest en weten we hoe het is met mooi weer. Een enorm verschil in ieder geval.

Dan rijden we naar iets verderop The Country Club Prado Entrance. Hele mooie zuilen staan er langs de weg, maar een foto maken is bijna niet te doen. Weer iets verderop staat de Alhambra Water Toren (erg toepasselijk met dit weer, bedoel… als er ergens water is, is het nu in Miami wel!) Maar we maken geen foto’s. Dit is gewoon echt onbegonnen werk. We besluiten om de tour door Coral Gables af te breken. Het heeft toch geen nut om er langs te rijden om ‘er geweest te zijn’. Bedoel, op de route ligt ook nog de Venetian Pool. Een open zwembad in Italiaanse sfeer. We geloven nooit dat er nu iemand aan het zwemmen is. De hele sfeer valt hierdoor toch weg. Ook verwachten we geen Domino spelende mannen in het bekende Máximo Gómez Park in Little Havana. En daar komt bij dat we ook in die wijk wat willen gaan wandelen. Dat lijkt ons geen goed idee met dit weer. We besluiten om maar terug te gaan naar het hotel om onze koffers naar de kamer te brengen en daarna naar Bayside, want we menen dat het daar overdekt is.

Eenmaal terug bij ons hotel parkeren we de auto even illegaal voor de deur. Want als we de parkeergarage weer in zouden rijden, moeten we bij het uitrijden – wellicht na een minuut of 5 al – toch weer 15 dollar betalen. Dat gaan we dus niet doen. Snel brengen we de koffers naar onze kamer. We krijgen kamer 25 toegewezen. Een leuke suite en een kingbed! Heerlijk. Verder ook weer een eigen keukentje, al is het totaal niet te vergelijken met de keuken op Cane Island in Orlando. Oh, wat missen we ons appartementje in het o zo zonnige Orlando… Tenminste, volgens de weerkaart is het daar nu prima weer. Je zou juist denken dat je in Miami beter weer hebt als in Orlando. Het ligt tenslotte een stuk zuidelijker. Maar helaas…

We trekken meteen onze lange broek aan en gaan dan op weg naar Bayside Marketplace. Parkeren daar kost 10 dollar vast tarief. Gelukkig is de regen weer wat verminderd. Bayside blijkt voor een groot gedeelte overdekt te zijn. Fijn! We lopen wat winkels in en uit. Maar kopen niets. Het zijn vooral veel souvenirswinkels, ofwel: zut/troep. Maar ook wat kledingwinkels, maar aan de kleding in de etalage te zien is er niets voor mij bij. Dit soort kleding is alleen maar weggelegd voor de hele slanke dennen en vrouwen wie enorm op willen vallen. Twee eigenschappen die ik niet bezit 😉 Oké, ik ben afgelopen jaar zo’n 15 kilo kwijt geraakt, maar helaas zitten er nu – na twee weken Orlando – toch zeker wel weer een kilo of 3 eraan. Afgelopen twee weken totaal niet aan het koolhydraatbeperkt dieet gehouden, met de aardappelpuree, pasta en brood! Na de vakantie gaan we gewoon weer beginnen. Voor nu is het nog vakantie.

Daarna lopen we het foodcourt gedeelte in. Er zijn verschillende goede restaurants op Bayside, maar we hebben eigenlijk zin om gewoon snel en goedkoop bij de foodcourt te eten en dan heerlijk terug naar de hotelkamer, zodat we ook een keer een avondje vroeg ‘thuis’ zijn. Als we een rondje over de foodcourt lopen, krijgen we bij elk kraampje wel een stukje om te proeven aangeboden. Dat kunnen we natuurlijk ook doen, gewoon drie rondjes lopen en je zit ook vol! Maar we komen uit bij Brawy Seafood. We hebben eigenlijk wel eens zin in wat vis. Ik bestel de gegrilde zalm en Martijn een redsnapper. Het smaakt prima, al vond Martijn de redsnapper op Curacao en Venezuela toch een stuk lekkerder.

Daarna rijden we weer terug naar het hotel. We installeren de boel om te internetten en ik begin aan het verslag. Martijn bekijkt op het internet waar dicht in de buurt een drankenhandel zit. Dat lijkt ons een beter plan om cocktails op Ocean Drive te drinken. Er blijkt er één in de straat achter ons te zitten: MB2 Liquor Store. Met de paraplu in onze hand trotseren we de regen en komen terug met twee flessen Bacardi Party Drinks, in de smaak Rum Island Iced Tea en Zombi. Volgens het weerbericht wordt het morgen niet beter als vandaag. We vrezen dus dat het segwayen niet door zal gaan helaas. En verder staat er morgen lopen door Miami Beach op de planning, maar dat gaan we met slecht weer natuurlijk ook niet doen.

Wellicht gaan we morgen dan naar Sawgrass Mills. De grootste outlet van Florida. Ook voor een groot gedeelte overdekt, dus ideaal voor een regendag. Verder smaken onze cocktails prima en vinden we dit een prima alternatief dan Ocean Drive. Met dit weer is er toch niet veel te beleven daar.

Meer foto’s in ons Fotoboek:

Dag 15 | zaterdag 15 oktober | Legoland & Miami Beach

Veel te vroeg dan we willen gaat de wekker. We ontbijten snel en gaan dan verder met inpakken. De planning is om uiterlijk kwart over 8 weg te rijden, maar uiteindelijk wordt het toch nog half 9. Het is ongeveer een uur rijden naar Legoland. Het park opent om 10, maar we weten niet of het heel erg druk gaat worden, dus we nemen het zekere voor het onzekere en hopen niet in de drukte daar te komen. Het is namelijk de Grand Opening vandaag. Vroeger was hier het pretparkje Cypress Gardens gevestigd, maar Legoland heeft het overgenomen en aangepast naar legothema. Vandaag dus de grote officiële opening.

Als we de parkeerplaats oprijden, zien we dat het nog niet heel druk is. Maar toch staan er al behoorlijk veel mensen voor de ingang te wachten. We moeten eigenlijk enorm plassen en vragen waar een toilet is. Dit blijkt na de meute met mensen te zijn, maar via de planten kunnen we er toch nog langs. We zien dat meer mensen op-en-neer naar het toilet gaan. Vooraan is een lint gespannen waar iedereen achter moet blijven. Na dat lint zit dus het toilet en wij mogen daar dus gewoon lopen. Althans, als je even naar het toilet moet. Na ons toiletbezoekje worden we weer geacht om achter de lint plaats te nemen. Maar wij zijn natuurlijk wel zo slim om niet weer helemaal naar achteren te lopen. Samen met nog een paar andere mensen wachten we gezellig tussen de planten, totdat er iemand op het grote podium in het midden van de meute loopt en iedereen welkom heet. Op een gegeven moment zegt hij: nou, laten we Legoland maar gaan openen! En dan loopt iedereen naar de ingang, maar de meneer op het podium was eigenlijk nog niet klaar, want de confetti moet nog worden afgeschoten! Hij telt snel tot drie en dan ineens: POEF! Allemaal kleurtjes door de lucht. Erg mooi!

Dan lopen we snel naar de ingang, zodat we niet helemaal achteraan in de rij hoeven te staan om naar binnen te gaan. Een medewerker scant onze entreekaarten en bliep, we zijn binnen! Ik verwacht dat wij de eerste Nederlanders zijn die Legoland Florida binnen lopen. Legoland telt voor ons vier achtbanen. Geen grote achtbanen, aangezien het een echt kinderpark is. We lopen als eerste naar Dragon. Onderweg worden we genoeg getrakteerd op in elkaar gezette poppen en dieren van lego. Super mooi en knap gemaakt. Wat een werk heeft daar ingezeten! Dat je het ook gemaakt krijgt, zoiets.

Bij Dragon hoeven we maar een minuut of 5 te wachten. Je merkt dat het personeel nog enorm in moet komen met het werken. Het is een behoorlijk puinhoop bij de poortjes om in te stappen. Bij Disney en Universal vragen ze altijd: hoeveel personen. En dan krijg je een nummertje toegewezen. Hier in Legoland vragen ze ook met hoeveel personen, maar er staan geen nummers bij de poortjes. Telkens vraagt de medewerker om mee te lopen en wijst je dan ter plaatse een plek aan. Gevolg: het duurt enorm lang voordat men een rij compleet heeft aan de poortjes. Op een gegeven moment loopt men gewoon zonder te zeggen met hoeveel mensen ze zijn en gaan gewoon ergens staan. De medewerker vraagt of iedereen weer terug kan gaan, maar niemand luistert naar haar. Komt erg knullig over. Maar de rit zelf is wel erg leuk. Het blijkt een combinatie van een darkride met een coaster te zijn. Eerst rustig langs verschillende kamers met legopoppen en daarna buiten verder als een achtbaantje. Erg leuk gedaan.

Na Dragon is Coastersaurus aan de beurt. Een houten achtbaan, maar dan voor kinderen. Martijn en ik passen niet eens bij elkaar in een karretje. Ook hier hoeven we maar vijf minuten te wachten. Voor een houten achtbaan is hij erg soepel! Doet niet pijn en gaat vrij subtiel de bochten om. Hij maakt overigens wel een lawaai zoals een houten achtbaan die pijnlijk is. Ofwel: hij is ons 100% meegevallen. Wel jammer dat het voor kinderen is, waardoor hij niet echt spannend is. Maar wel begrijpelijk natuurlijk, voor Legoland.

We pikken nog een show mee over brandweermannen. De show is zeer flauw, maar soms toch ook wel vermakelijk. Ze krijgen alleen niet altijd het publiek mee en dat is best pijnlijk voor de acteurs. Bij een enkeling klinkt er een lachje. Erg onwennig allemaal nog.

We lopen weer verder en komen uit bij Flight School. Een hangende achtbaan voor de kleintjes, maar ook wij mogen er in. Zelf vinden we deze niet zo geslaagd. Hij schudt nogal, waardoor onze oren steeds tegen de beugels stuiteren. Geen prettig gevoel. Maar het is een Vekoma dus we hadden het kunnen verwachten. Naast Flight School Driving School. Kinderen tussen 6 en 13 mogen op een verkeerspark leren autorijden. Hopelijk leren ze het later met hun 16e iets beter. Stopborden worden genegeerd, of bij de rotonde gaan ze linksom in plaats van rechts. En ondanks dat er verzocht wordt niet te botsen, gebeurd dit toch met enige regelmaat. Een prachtig gezicht is het wel.

We ontvluchten de drukte voor even en lopen door de tuinen van Cypress Gardens. Deze tuin hebben ze dus gelukkig laten bestaan en bij het park erbij getrokken. Uiteraard vinden we her en der nog wel wat Legoland poppen terug in de tuinen.

Dan gaan we lunchen bij Lakeside Sandwich. Een keer wat anders dan een pizza, pasta of hamburger. Gewoon een boterham met tonijn voor mij en voor Martijn gerookte kalkoen. Na het eten is de laatste achtbaan van ons lijstje aan de beurt: Lego Technic Test Track. De meest spannende achtbaan van het park en dit blijkt ook wel, aangezien hier de langste wachtrij staat. We wachten maar liefst 30 minuten voordat we erin mogen. Het betreft een Wilde Mouse en daar zijn we eigenlijk niet zo dol op. Deze staan erom bekend dat ze pijn doen. Vooral de bochten nemen ze abrupt waardoor je van de ene naar de andere kant geslingerd wordt. Maar deze is verrassend soepel. Gewoon normaal de bochten door. Leuk!

Via Miniland lopen we terug naar de uitgang. Miniland is eigenlijk Madurodam, maar dan van lego. We wandelen van San Francisco naar Washington en van Las Vegas naar Legowood. Ook Kennedy Space Center, New York en Florida komen voorbij.

En om iets over twee lopen we het park uit. We hebben nog een goed 3.5 uur te rijden naar Miami, dus willen niet al te laat wegrijden. Het duurt even voordat we onze auto gevonden krijgen (lang leve de paniekknop op de autosleutel). De rijen zijn namelijk niet genummerd, zoals bij Disney of Universal. En vanochtend verliep het allemaal zo snel, dat we niet eens opgelet hebben waar de auto ongeveer stond. En nu met een iets drukkere parkeerplaats, ziet het er toch weer anders uit dan vanochtend. Maar gelukkig vinden we hem redelijk snel.

Dan zijn we op weg naar onze volgende bestemming: Het Viscay Hotel op Miami Beach. Als we zo’n half uurtje onderweg zijn, merken we beide dat onze ogen eigenlijk dicht moeten. De airco werkt wel in de auto, maar toch voelen we wat warmte door de ruit. En ook het vroege opstaan van vanochtend zit ons tegen. We parkeren de auto op een parkeerterrein bij wat winkels en sluiten de ogen voor een minuut of tien. Dit blijkt genoeg te zijn en rijden dan weer verder. Daarna rijden we de Florida Turnpike op. De gaat helemaal tot aan Miami. We nemen een toll-ticket in ontvangst en vragen na hoe dit werkt met de sunpass (aangezien wij die hebben). De mevrouw achter het loket zegt dat we de ticket dan als souvenir mogen houden en daarna gewoon door de sunpass-lanen mogen rijden. Onderweg stoppen we nog even om te plassen en een kop koffie. Martijn en ik wisselen van plaats en hij rijdt het laatste uurtje naar Miami.

Eenmaal bij Miami merken we dat het verkeer drukker wordt en dat de mensen hier ook een stuk agressiever rijden. Men schijnt vooral meer haast te hebben, lijkt het wel. We rijden Miami Beach op en vinden ons hotel al snel. We parkeren de auto in de straat ernaast en gaan inchecken. De man achter de balie kijkt wat raar op, als we onze boeking laten zien. Hij kan onze reservering in het systeem helemaal niet vinden! Wat is dat nou? We hebben dit hotel tenslotte al in juli geboekt! Hij loopt weg, belt wat en komt na een minuut of 5 weer terug. Alleen voor vanavond heeft hij geen kamer vrij, maar hij heeft kunnen regelen dat we deze avond in het hotel ernaast kunnen slapen en dan de twee nachten welke we bij hem slapen, upgrade hij naar een suite in plaats van een normale hotelkamer welke wij geboekt hebben. We vragen of we de kamer van het hotel ernaast eerst mogen zien en uiteraard kan dit. Dit blijkt het Loft-hotel te zijn. Deze heb ik tijdens het boeken van het Viscay Hotel ook voorbij zien komen. Het is naar mijn idee een ster minder, maar de kamer zelf ziet er prima en verzorgt uit. Volgens de man van Viscay zijn er momenteel op Miami Beach geen kamers meer vrij in de buurt, dus we accepteren zijn aanbod. Bedoel, wat kunnen we anders doen? Stampvoeten en zeggen dat we het belachelijk vinden? Geen kamer vrij, is geen kamer vrij.

We halen de koffers op en droppen deze af in de kamer. We parkeren de auto iets verderop in een public parking: 15 dollar per 12 uur. Ketjeng, kassa! Tja, welkom op Miami Beach. Super toeristisch, dus erg duur! Daarna lopen we Ocean Drive in. We moeten tenslotte ook nog een hapje eten. Het is inmiddels bijna 8 uur, dus de sfeer is erg goed. Helaas vallen er wel wat regendrupjes, maar daar laten we onze Caribische sfeer niet door verpesten. We gaan uiteindelijk een hapje eten bij Caffe Milano. Vooral voor Martijn een leuke tent, aangezien de twee proppers (twee meiden welke je naar binnen proberen te lokken) er erg uitdagend op gekleed zijn. Kaplaarzen, hotpants en boobies welke strak van de siliconen staan. Hij kijkt zijn ogen uit. Miami Beach is vooral om te kijken en gezien worden. Dus geef hem eens ongelijk! Martijn neemt de Lasagna Emiliana en ik de Fettuccine Alfredo. Uiteraard nemen we er een cocktail bij. Het smaakt verrukkelijk! Als toetje nemen we beide een bananen cream crème brulee. Ook die is erg lekker. Dan krijgen we de rekening. 19 dollar voor de cocktail. Amai! Welcome to Miami Beach…

Na het eten lopen we weer terug naar ons hotel. Herstel, ons tijdelijke logeeradres. Ik typ het verslag, Martijn uploadt de foto’s en gaan dan slapen. We weten nog niet precies wat we gaan doen morgen: of segwayen en Miami Beach bekijken of een rondje Coral Gables en Little Havana… We zullen het morgen zien.

Meer foto’s in ons fotoboek:

Dag 14 | vrijdag 14 oktober | Disney’s Blizzard Beach

Wederom de ochtend heerlijk uitgeslapen. Na het ontbijtje beslissen we dat we naar Blizzard Beach gaan. Nu we een nieuwe camera hebben, willen we deze uiteraard veelvuldig uitproberen en dan willen we geen foto’s welke we eigenlijk al hebben. Blizzard Beach heeft als thema: een skiresort wat aan het smelten is (door de Florida zon 😉 vermoed ik).

Rond half 11 rijden we het parkeerterrein van Blizzard Beach op. We kunnen redelijk vooraan parkeren. In het park bekijken we de plattegrond waar we graag een kluisje zouden willen hebben. Links achteraan lijkt ons wel een mooi plekje. We halen een kluissleuteltje bij Lottawatta Lodge en lopen dan wat door het park. Het is extreem zonnig. Heel ander weer als toen in Typhoon Lagoon. Gelukkig maar, dan weten we in ieder geval zeker dat we vandaag niet uit het water geroepen worden in verband met een naderende onweersbui. Nadat we onze spullen in het kluisje hebben gelegd, zoeken we een plaatsje op. We vinden er eentje dichtbij Melt-Away Bay onder een afdakje. Heerlijk in de schaduw dus.

We beginnen een waterpark zoals gewoonlijk met heerlijk relaxt dobberen in de Lazy River, of zoals Blizzard Beach het noemt: Cross Country Creek. Het ultieme vakantiegevoel! Wat een stress, wat een stress… Na ongeveer 20 minuten dobberen zijn we bijna rond en besluiten we om wat actie te ondernemen. Blizzard Beach heeft een behoorlijke verzameling glijbanen. Als eerste doen we de Runoff Rapids. Je kunt deze met zijn tweeën doen (de open glijbaan), of alleen (de gesloten glijbaan). Als eerste gaan we met zijn twee’tjes van de open glijbaan. Super leuk! En daarna is de gesloten glijbaan aan de beurt. Deze is ook erg leuk! Je ziet alleen niet of je links, rechts of ineens naar beneden gaat. Dat maakt hem best spannend.

Via de achterkant lopen we naar de rechterkant van het park. Vanuit hier kun je naar de drie glijbanen: Summit Plummet, Slush Gusher en Teamboat Springs. De eerste twee zijn speed slides. Waarvan Summit Plummet nog de aller ergste is. Deze gaat namelijk óntzettend stijl naar beneden. Bij Slush Gusher zijn er tenminste nog wat hobbelonderbrekingen. We bedanken beide voor deze twee glijbanen. De wachtrij is enorm (beide ca. 30 mins wachten) en weten uit ervaring dat we dit soort glijbanen toch niet zo super geweldig vinden. We gaan dus voor de Teamboat Springs: Werelds langste familieglijbaan. Met een rubber rond bootje ga je met minimaal 4 personen (maximaal 6) naar beneden. Het gezin voor ons wordt opgesplitst en zo mogen wij plaatsnemen bij een vrouw en twee kinderen. Vooral de twee kinderen vinden het geweldig. Wij ook overigens! De tocht is inderdaad vrij lang. Denk je beneden te zijn, ga je gewoon verder na de bocht.

Dan lopen we naar de drie glijbanen: Toboggan Racers, Snow Stormers en Downhill Double Dipper. Voor de eerste twee heb je een matje nodig om naar beneden te komen. Aangezien Martijn in Aquatica glijbanen met matjes geen succes vond, slaan we deze over. We gaan in de rij staan voor Downhill Double Dipper. De rij is alleen behoorlijk lang. We wachten maar liefst een half uur. En dan ben je binnen drie seconden alweer beneden. Het is een glijbaan welke je ook met een klein rond bandje naar beneden gaat. Oorspronkelijk is het de bedoeling dat je ieder een andere glijbaan neemt, zodat je tegelijkertijd naar beneden kunt gaan en dan wie als eerste beneden is, heeft gewonnen. Maar omdat het net niet uitkomt als we ieder aan een kant van een glijbaan gaan staan, gaan we beide maar van dezelfde glijbaan na elkaar. Ik mag racen tegenover een jongeman, en ik win! Martijn racet tegen een vrouw en wint ook. Zoals het hoort!

Na de race lopen we naar het grote bad van Blizzard Beach: Melt-Away Bay. In dit grote zwembad golft het steeds, maar helaas niet van die grote zoals bij Typhoon Lagoon. Er drijven ook wat banden in het water, zodat je heel relaxt kunt dobberen. Maar helaas, alle banden zijn bezet. We golfen een tien minuten en dan gaan we terug naar ons bedje om op te drogen en wat te zonnen. Na een uur is het alweer half drie en besluiten we om een rondje met de fotocamera te lopen en wat te gaan eten. We bestellen beide een cheeseburger met frietjes. De frietjes zijn wel lekker, maar het broodje van de hamburger is wat aan de droge kant. Daarna lopen we een rondje met het fototoestel. Toch wel even wennen hoor, een compact camera. Als je eenmaal een spiegelreflex gewend bent, wil je eigenlijk niets anders meer!

Om iets over vier zijn we helemaal rond. We halen onze spullen op en lopen dan, een half uur voor sluitingstijd, het waterpark weer uit. Dag Disney, tot de volgende keer! Morgen begint onze derde week en dat betekent ons tweede deel van de vakantie: Miami, Key West en Fort Lauderdale. Thuis in ons appartement ruimen we alvast wat spullen op. Ook ons laatste nachtje in dit appartement is aangebroken. Erg jammer dat we deze condo moeten verlaten. Het is inmiddels echt ons thuis geworden. Ik weet in ieder geval wel dat we in de toekomst zeker weer een condo of een villa zullen huren in Orlando. Geen hotel meer in ieder geval. Zo’n appartement is ons echt enorm goed bevallen. Je hebt veel meer vrijheid, geen schoonmaakster die elke ochtend langskomt bijvoorbeeld. Oké, je moet hierdoor zelf elke dag je bed opmaken, al houden we daar ons eigenlijk niet aan. En je hebt natuurlijk veel meer ruimte dan in een hotelkamer. Ook het kunnen wassen en drogen in je appartement is een voordeel.

Rond zeven uur krijgen we honger. De planning is om The Cheesecake Factory eens uit te proberen. Ze hebben hier natuurlijk een enorm assortiment aan cheesecakes, maar je kunt er ook gewoon dineren. The Cheesecake Factory zit bij The Mall at Millenia en rijden daar in een goed half uurtje heen. We parkeren de auto en als we bij The Cheesecake Factory aankomen, zien we een enorme rij van mensen buiten met een apparaatje welke gaat branden op het moment dat er plaats is. Als we vragen hoe lang de wachttijd is, krijgen we te horen dat dit tussen de 30 en 45 minuten is. Hebben we zin om zolang erop te wachten? Tja, we zijn er nu toch… Het apparaatje reikt tot aan de liften, maar als we wat rond willen lopen in de mall kan dat. Moeten we alleen weer op tijd terug zijn bij het restaurant. We lopen een klein rondje en zien dat bij de Applestore ook een behoorlijke rij staat. Binnen in de winkel is het vrij druk. Er mag pas weer iemand naar binnen als er mensen naar buiten komen. Ook zien we op de voorruit allemaal post-its geplakt. Dit blijken post-its te zijn met condoleances voor Steve Jobs.

Na een half uurtje zijn we netjes weer terug bij het restaurant, maar moeten uiteindelijk toch nog een kwartiertje wachten. Na exact drie kwartier gaat ons apparaatje ook knipperen. Eindelijk! Martijn neemt de Steak Diane (stukjes Angus biefstuk overladen met zwarte peperkorrels en champignonwijnsaus. Geserveerd met aardappelpuree en gegrilde uien) en ik de Hibachi Steak (stukjes Angus biefstuk met Shiitake champignons, uien, taugé, wasabi aardappelpuree en tempura asperges)

Het duurt alleen een tijdje voordat het komt. Net nu we eigenlijk niet al te laat terug in ons appartement willen zijn omdat we de koffers in willen pakken. Morgen vroeg uit onze veren, omdat we erg vroeg bij Legoland willen zijn. Morgen de opening van het park, dus wellicht druk en iets om mee te willen maken. Maar na een minuut of 20 komt het dan eindelijk. Het ziet er enorm mooi opgemaakt uit en het smaakt ook nog eens verrukkelijk! Na het hoofdgerecht is er op zich nog wel plaats voor een cheesecake, want je kunt natuurlijk The Cheesecake Factory niet verlaten zonder een cheesecake gegeten te hebben. We zien dat behoorlijk veel tafels hun cheesecake in laten pakken om mee te nemen. Een goed idee, vinden we. Kunnen we die lekker thuis opeten met een wijntje erbij.

Eenmaal thuis beginnen we eerst met alles in te pakken. Als we bijna klaar zijn, is het tijd voor een pauze. Ik begin aan het verslag en eet ondertussen heerlijk van mijn Kahlua Cocoa Coffee Cheesecake en Martijn van zijn Fresh Banana Cream Cheesecake. En ze smaken heerlijk!

Daarna gaan we weer verder met inpakken en gaan – uiteraard – weer veel te laat dan gepland slapen.

Meer foto’s in het fotoboek: